Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Το μέγεθος της αναστάτωσης που προκάλεσε η υπόθεση του συλλόγου του δημοτικού σχολείου Ωραιοκάστρου στην Ελληνική κοινωνία, δείχνει τον αφανή εκνευρισμό και την οργή που υποβόσκει στην χώρα. Ένα γεγονός που κατά τα άλλα θα περνούσε απαρατήρητο, ξαφνικά έγινε πρώτο θέμα και προκάλεσε και προκαλεί διαμάχες, σε όλα τα επίπεδα.
Ποιο το πραγματικό γεγονός; Η απόφαση ενός συλλόγου γονέων!
Ενός φορέα δηλαδή ο οποίος είναι τελείως άτυπος, δεν έχει καμία σχέση με τη δημόσια διοίκηση ή το κράτος και που στην τελική ανάλυση, η απόφαση του ούτε δεσμευτική είναι, ούτε υποχρεωτική για κανέναν εμπλεκόμενο.
Από εκεί και πέρα τη σκυτάλη πήρε η δημοσιογραφική υπερβολή η οποία το παρουσίασε σαν μέγιστο θέμα, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρχε θέμα!
Αμέσως και ταυτόχρονα οι διάφορες πλευρές που παίζουν πολιτικά παιχνίδια πάνω στο προσφυγικό, άρχισαν την πολιτική του εκμετάλλευση:
Οι ακροδεξιοί βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν για ακόμα μία φορά τους πρόσφυγες για τα πάντα, ξεχνώντας ότι μας υποχρεώνει το διεθνές δίκαιο να τους περιθάλψουμε, θέλουμε ή δεν θέλουμε και φυσικά θεώρησαν ως συνήθως ακριβώς το ίδιο τους πρόσφυγες με τους παράνομους μετανάστες, πράγμα που είναι τελείως λάθος φυσικά. Μια λαϊκίστικη απόπειρα να μαζέψουν ψήφους φοβισμένων, εκνευρισμένων και πολιτικά απογοητευμένων πολιτών.
Από την άλλη μεριά, οι των αριστερών αποχρώσεων βρήκαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να …ξιφουλκήσουν κατά του φασισμού και του ρατσισμού, κατά την προσφιλή τους συνήθεια και να …κατακεραυνώνουν όπως και όπου μπορούν όποιον προσπαθεί να αρθρώσει λόγο …λογικό, απαιτώντας να φιλοξενήσουμε εδώ όποιον θέλει, ακόμα κι αν αυτό αντικειμενικά δεν γίνεται. Οι της κυβερνώσας αριστεράς μάλιστα, βρήκαν μια ανέλπιστη πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκτρέψουν τη συζήτηση από τα πραγματικά δεδομένα και τα όσα τραγικά πρόκειται να συμφωνήσουν με τους αποκαλούμενους θεσμούς αυτές τις μέρες.
Αμέσως μετά ακολούθησε …ορυμαγδός δηλώσεων – αποφάσεων – ψηφισμάτων – ανακοινώσεων από διάφορους φορείς και πρόσωπα, πολιτικά και μη, τόσο που θα νόμιζε κανείς ότι ξαφνικά σε αυτή τη χώρα λύσαμε τα πάντα και μας έμεινε μόνο αυτό το πρόβλημα…
Το συμπέρασμα είναι ότι και στην περίπτωση αυτή δυστυχώς έχει χαθεί το μέτρο και κυριαρχεί η υπερβολή. Ότι πρώτα αρχίζουμε να κραυγάζουμε, πριν ενημερωθούμε, πριν ακούσουμε και πριν καλά καλά καταλάβουμε την κάθε κατάσταση.
Ακόμα και αν ο σύλλογος των γονέων του σχολείου αυτού προέβαινε στην κατάληψη, τι θα συνέβαινε; Πρώτη φορά θα ήταν;
Στο τέλος το σχολείο θα άνοιγε, οι γονείς θα καταλάβαιναν ότι δεν μπορούν να απαιτούν να εφαρμοστεί μια απόφαση η οποία είναι αντίθετη με τη νομιμότητα και οποιοδήποτε άλλο θεσμό ή φορέα διοίκησης, τα παιδάκια θα άρχιζαν τα μαθήματα τους και όλα θα είχαν λήξει σε μερικές ώρες ή μέρες. Αν τυχόν επικρατούσαν ακραίοι, μια οργανωμένη πολιτεία έχει πάντα τρόπους να επιβάλλει τις δημοκρατικές αποφάσεις και τη νομιμότητα, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι πρώτα έχει εξασφαλίσει ότι δεν εκθέτει τους πολίτες της σε κίνδυνο.
Καταλαβαίνω την αγανάκτηση και των δύο πλευρών και τη διάθεση να υπερασπίσουν της απόψεις τους, αλλά αυτό που πρέπει άπαντες να αντιληφθούν είναι ότι μια ακόμα διαίρεση σε αυτή τη χώρα, όχι μόνο δεν θα μας λύσει κανένα πρόβλημα, αλλά μόνο που κάνει είναι να εξυπηρετεί πολύ καλά τα συμφέροντα κάποιων τρίτων.
Πάντως όχι τα δικά μας.
Καλό είναι πάντα να θυμόμαστε που μας έχει οδηγήσει ο διχασμός όσες φορές τον επιλέξαμε στη μακραίωνη ιστορία μας… Τα παραδείγματα είναι πολλά και θλιβερά, από το μακρινό παρελθόν έως το πολύ πρόσφατο…
Ν.Β.