Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Μέχρι σήμερα, από τη μία είχαμε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία με διάφορα τεχνάσματα και πολιτικαντισμούς παλαιάς κοπής, όπως επίσης και με άφθονο ….παραμύθι & μπόλικη προεκλογική παροχολογία – διαχρονικά δοκιμασμένες τακτικές στον τόπο μας – κατάφερνε αφενός να κερδίζει εκλογές και να παραμείνει στην εξουσία, αφετέρου να παραμένει ταυτόχρονα κυρίαρχος στο πολιτικό σκηνικό.
Από την άλλη, τα κόμματα της αντιπολίτευση έμοιαζαν να είναι χαμένα στο δικό τους …χωροχρόνο:
- Η Ν.Δ. ήταν χαμένη σε μια ατέλειωτη εσωστρέφεια και ένα σιωπηρό και υπόγειο εμφύλιο των βαρόνων της, αλλά πάντως με καμία διάθεση να ασχοληθεί είτε με το συνταγματικά επιβεβλημένο της καθήκον, αυτό του ελέγχου της κυβέρνησης, είτε το να φροντίσει να παρουσιάσει μια δική της αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Δεν θα ήταν και εύκολο βέβαια, μετά το φιάσκο των «Ζαπείων» και τη διακυβέρνση Σαμαρά, άλλα σε κάθε περίπτωση, όφειλε να είχε διατυπώσει πρόταση.
- Το ΠΑΣΟΚ έμοιαζε επίσης χαμένο στον αγώνα του για αυτοσυντήρηση και το μόνο που έμοιαζε να το ενδιαφέρει, όπως και την ηγετική του ομάδα, ήταν το πως δεν θα εξαφανιστεί. Οπωσδήποτε, πάντως, όχι ο πολίτης και τα προβλήματα του. Για τα οποία προβλήματα ή τουλάχιστον για πολλά από αυτά ευθύνεται και το ίδιο. Το εγχείρημα της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» «ξεφούσκωσε» πριν καλά καλά αποφανθεί η κοινωνία γι’αυτό, προφανώς λόγω του ότι με παλιά υλικά (πρόσωπα) δεν μπορείς να χτίσεις νέα (πολιτικά) οικοδομήματα.
- Το Ποτάμι συνέχισε να συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο, κάνοντας αμφίβολη την επόμενη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του, δικαιώνοντας όλους εκείνους που έλεγαν ότι ένα από τα κεντρικά του αφηγήματα («πολιτική χωρίς πολιτικούς») ήταν άτοπο και ότι γρήγορα θα αναδεικνυόταν η ένδεια ιδεολογικού προσήμου. Η εμμονική επίσης κατάχρηση του όρου μεταρρύθμιση / μεταρρυθμιστικό, έχει κουράσει αφάνταστα τους πολίτες οι οποίοι κατατάσσουν πλέον τη συγκεκριμένη ρητορική στη σφαίρα της ξύλινης γλώσσας. Γεγονός είναι ότι τα πράγματα δυσκολεύουν για το κόμμα του Στ. Θεοδωράκη και προφανώς θα σημειωθούν εξελίξεις το επόμενο διάστημα. Παράλληλα, αυξάνονται και οι «φωνές» κατά του ίδιου του αρχηγού του στο εσωτερικό…
- Το ΚΚΕ ήταν βέβαια πάντοτε στο δικό του χωροχρόνο, αυτόν της Μαρξιστικής ανάλυσης και των γνωστών προτάσεων περί Ε.Ε / Ευρωζώνης, συνεπώς τίποτα και από εδώ. Αυτός βέβαια είναι και ο λόγος που παραμένει αιωνίως στα ίδια ποσοστά, ούτε αυξάνει αλλά ούτε και μειώνει πολιτικές δυνάμεις.
- Το κόμμα Λεβέντη υπό άλλες συνθήκες θα ήταν …έμπνευση για συγγραφείς ανεκδότων, αλλά τώρα εκμεταλλευόμενο την αποστροφή των πολιτών για τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, κατάφερε επιτέλους να έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Επί της ουσίας βέβαια, δεν υπάρχει κάτι να πει κανείς εδώ. Οι «θέσεις» του στερούνται πολιτικής & ιδεολογικής ταυτότητας και πιο πολύ είναι ένα συνοθύλευμα άσχετων μεταξύ τους διατυπώσεων οι οποίες χαϊδεύουν το αυτί του μέσου (ή κάτω του μέσου πολιτικά) ψηφοφόρου. Άκρως επικίνδυνο στοιχείο εδώ η εμμονική διαρκής επαναφορά των προτάσεων για κυβέρνηση από «τεχνοκράτες» … Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρχουν η πολιτική και οι πολιτικοί, θα είχαμε μερικούς …δημοσίους υπαλλήλους που θα ασκούσαν κυβερνητικά καθήκοντα. Αστεία πράγματα, που όμως σε κάποιους απληροφόρητους φαντάζουν ελκυστικά.
Αυτό ήταν μέχρι την περασμένη Κυριακή σε γενικές γραμμές το πολιτικό σκηνικό. Όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι εκλογές στη Ν.Δ. και η εκλογή Μητσοτάκη τελικά στην αρχηγία της Ν.Δ. πρόσθεσαν στο πολιτικό σκηνικό την κρίσιμη εκείνη μάζα με την οποία άρχισε η αλυσιδωτή αντίδραση για την πλήρη αναδιάταξη του.
Το επόμενο διάστημα λοιπόν και με δεδομένες τις πολύ σκληρές και επώδυνες για τους πολίτες ρυθμίσεις που θα φέρει η κυβέρνηση, τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις θα έχει προφανώς ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ.
Συγκεκριμένα, το στοίχημα για το νέο πρόεδρο είναι αν θα κάνει πράξη τις διακηρύξεις περί διεύρυνσης του κόμματος προς το πολιτικό κέντρο, αλλά και κατά πόσο η πολιτική πρόταση που θα διατυπώσει θα απαντά στα προβλήματα των πολλάκις πολιτικά εξαπατημένων πολιτών.
Βεβαίως, ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. πρέπει να αποδείξει ότι ξεπέρασε τις νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης απόψεις που τον χαρακτήριζαν κατά καιρούς και ότι είναι σε θέση να δώσει πειστικές απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία σήμερα. Επίσης, οι του επιτελείου του ας αφήσουν κατά μέρος το πόσο αυτοδημιούργητος και …μεγάλος γκουρού είναι, διότι πολύ απλά δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Αν δεν λεγόταν Μητσοτάκης και δεν ήταν υιός πρωθυπουργού, το βιογραφικό του θα ήταν πολλές σελίδες μικρότερο και πιθανότατα όχι πρόεδρος του ενός εκ των δύο κυβερνητικών κομμάτων δεν θα ήταν, αλλά ούτε απλό μέλος!
Ο πανικός που προκάλεσε στο υπόλοιπο πολιτικό σύστημα η εκλογή του Κυρ. Μητσοτάκη (π.χ. διαγραφή Γρηγοράκου στο ΠΑΣΟΚ, δηλώσεις Θεοδωράκη ότι δεν κινδυνεύει από το νέο αρχηγό ΝΔ, δηλώσεις Λεβέντη περί «οικογένειας αποστατών»), είναι πολύ ισχυρός σύμμαχος για τον ίδιο.
Αρκεί να πολιτευτεί ο νέος πρόεδρος της Ν.Δ. με γνώμονα το τι χρειάζεται η ελληνική κοινωνία σήμερα και όχι με το τι πρεσβεύουν οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, οι οποίες είναι βεβαίως εξίσου αναποτελεσματικές με τις αριστερές ιδεοληψίες!
Ο τόπος χρειάζεται πειστική πολιτική πρόταση τώρα. Και επίσης χρειάζεται αλήθεια και ειλικρίνεια. Ας αρχίσει από αυτά, διότι ο χρόνος πιέζει και η κοινωνία δεν αντέχει άλλο.