Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Δνων Σύμβουλος Αλφαστάρ
Ειδικός επικοινωνίας & τεχνολογίας
Η χώρα μας μετράει πέντε πολύ δύσκολα χρόνια οικονομικής κρίσης. Στα χρόνια αυτά ακούσαμε πολλά – όχι πάντα αληθή ή ακριβή, γεμίσαμε επίδοξους σωτήρες οι οποίοι παρέλαζαν κυριολεκτικά μπροστά μας σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από τότε, πλειοδοτώντας σε παροχές και αντιμνημονιακή επαναστικότητα προεκλογικά, για να μετατραπούν άλλοι ταχύτατα και άλλοι βραδύτερα, σε θλιβερούς συνεχιστές της κατάστασης εκείνης την οποία μανιωδώς κατήγγειλαν νωρίτερα…
Και ο έλληνας; Ο πολίτης; Αυτός που μερικοί από αυτούς τους υπερφίαλους σωτήρες αρέσκονται να τον αποκαλούν «απλό» – λες και οι ίδιοι είναι …διπλοί, μετράνε για δύο… Αλλά με το παραμορφωτικό φίλτρο της ματαιοδοξίας τους είναι πολύ πιθανό να θεωρούν εαυτόν σημαντικότερο από την «πλέμπα», οπότε να τους φαίνεται δίκαιος ο διαχωρισμός.
Που βρίσκεται ο πολίτης λοιπόν; Και που η κοινωνία συνολικά;
Βρίσκεται σε μια κατάσταση ακραίων αντιθέσεων. Δεν θα είναι υπερβολή να μιλήσει κανείς για δυο παράλληλες Ελλάδες, έντονα αντιφατικές όπου η μία αποστρέφεται βαθιά την άλλη και οι οποίες καθώς περνάει ο καιρός αποστασιοποιούνται όλο και περισσότερο.
Έχουμε την κοινωνία των «Αγιάννηδων» οι οποίοι σαν άλλοι ήρωες του κλασσικού μυθιστορήματος του Βίκτωρος Ουγκό, μερικοί εντελώς εξαθλιωμένοι μετά από χρόνια στην ανεργία ή χρόνια στην ανέχεια και τη φτώχεια και άλλοι ένα τελευταίο σκαλί πριν την απόλυτη εξαθλίωση προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τον επιούσιο, να μεγαλώσουν παιδιά, να διατηρήσουν ότι με κόπο έχτισαν τα προηγούμενα χρόνια, να βρουν ένα λόγο αισιοδοξίας για το αύριο.
Είναι οι «Αγιάννηδες» αυτοί, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, τα θύματα μιας άκρως ανάλγητης πολιτική τάξης η οποία έχει σαλπίσει κατά μέτωπο επίθεση εναντίον τους, τα προηγούμενα χρόνια, αφαιρώντας τους με τη βία ευημερία, αξιοπρέπεια και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και τη φυσική τους υπόσταση.
Η εγχώρια πολιτική τους βομβαρδίζει βέβαια συνεχώς με …μεγάλες ιδέες, όπως «ισχυρή ελλάδα» (παλαιότερα), «ευρωπαϊκή οικογένεια», «κοινό & ισχυρό νόμισμα» – λες και η ισχύς ενός νομίσματος συνεπάγεται ωφέλεια και για όσους το χρησιμοποιούν – και άλλες διάφορες τέτοιες θεωρίες του τίποτα, με απώτερο σκοπό πάντα να τους κρατά σε μια στάση μη αντίδρασης και υπάκουης συγκατάβασης στις όσες πράξεις εκείνοι μονομερώς για το “καλό μας” αποφασίζουν.
Αυτό το τμήμα της κοινωνίας ακόμα και σήμερα που μιλάμε, είναι οι άνθρωποι του μόχθου και της άδικης φορολόγησης, οι οποίοι συνήθως δεν μπορούν να κρύψουν τίποτα από τα εισοδήματα και την περιουσία τους και φορολογούνται αγρίως, όχι μόνο για τις ανάγκες του φόρου εισοδήματος, αλλά και από τους έμμεσους φόρους, τα διάφορα τέλη & χαράτσια, τα δικαιώματα υπέρ τρίτων και ότι άλλο έχουν κατά καιρούς σκαρφιστεί οι διάφοροι επιτήδειοι οι οποίοι έτυχε να έχουν νομοθετική ικανότητα κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Τα παραδείγματα, απειράριθμα, και το χειρότερο, διαχρονικά αυξανόμενα…
Πόσοι και πόσοι δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι με κατασχετήρια από τα ληστρικά χαράτσια ακινήτων ή από άδικους φόρους, τόκους και προσαυξήσεις για διάφορες υποχρεώσεις ή «υποχρεώσεις» επιχειρήσεων, οι οποίες ούτε προκάλεσαν την κρίση, ούτε ευθύνονται για την άθλια διαχείριση της…
Ποιος μπορεί να μείνει απαθής μπροστά στην περίπτωση της φτωχής γυναίκας η οποία μετά από πέντε χρόνια ανεργίας σκέφτηκε να πουλάει κουλούρια στο δρόμο, με αποτέλεσμα να της επιβληθεί τερατώδες πρόστιμο με το αστείο αιτιολογικό ότι δεν είχε «άδεια επαγγέλματος».
Ή ποιος μπορεί να υποκριθεί ότι δεν έμαθε το περιστατικό της Χαλκίδας όπου μητέρα και γιος έπεσαν από μπαλκόνι (25/2/2015) μετά από τη διακοπή της πενιχρής αναπηρικής σύνταξης, λόγω μνημονιακών απαιτήσεων;
Ή τους εκατοντάδες χιλιάδες σε ευρισκόμενους σε απόγνωση, καθώς παρ’όλη την εργατικότητα τους, η κρίση και η υπερφορολόγηση κατέστρεψε τις επιχειρήσεις τους και βρίσκονται να χρωστούν ταυτόχρονα σε εφορίες, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή με δημεύσεις και φυλάκιση, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου!
Από την άλλη μεριά, υπάρχει η κοινωνία των βολεμένων, είτε αυτοί είναι κρατικοδίαιτοι είτε όχι, οι οποίοι στην Ελλάδα έχουν πάντα τον τρόπο τους να καταφέρνουν αυτό που θέλουν, να φτιάχνουν νόμους στα μέτρα τους ή να μην εφαρμόζουν με διάφορα τερτίπια και παραθυράκια τους υφιστάμενους, να βρίσκουν τρόπους να αμείβονται πλουσιοπάροχα και να μην παράγουν απολύτως τίποτα.
Read more
Έρχεται διαρκώς στο δημόσιο διάλογο, όλο και συχνότερα, το ζήτημα του νομίσματος. Στο παρόν άρθρο θα επιχειρηθεί να καταγραφούν οι διάφορες απόψεις που σχετίζονται με το ζήτημα, αλλά και να αναλυθούν στο μέτρο του δυνατού οι πραγματικές του διαστάσεις.