Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Μπαίνω λοιπόν στο γνωστό καφενείο που κάνει ντιβελοπμεντ με τη μεθοδο του φρανσαϊζ (αναπτύσσεται με το σύστημα της “δικαιόχρησης” δηλαδή) και εκεί που περιμένω να πάρω το ρημαδοκαφέ -τον προκλητικά πανάκριβο, αλλά τι να κάνεις μέσα στο κέντρο της Αθήνας- ακούω άθελα μου τον διπλανό στην ουρά, φέρελπι νεαρό κοντά στα 30, να μιλά με μια ελληνίζουσα μεν, ακατανόητη δε γλώσσα.