PSI | Νίκος Βούστρος

Γράφει ο Νίκος Βούστρος

Τώρα που αποκαταστάθηκε η πολιτική σταθερότητα και ελπίζουμε ότι η επόμενες εκλογές θα αργήσουν ώστε να δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος στην οικονομία να λειτουργήσει, το κρίσιμο ζήτημα για την ελληνική οικονομία και κοινωνία είναι το τι θα συμβεί με τις τράπεζες.

Το τραπεζικό ζήτημα (πρόβλημα) είναι πολύπλευρο, με πολλές και διαφορετικές πτυχές, οι οποίες αλληλοσυνδέονται και προφανώς αλληλοεπηρεάζονται.

Οι τράπεζες στερούνται κεφαλαίων, λόγω της παρατεταμένης έντονης ύφεσης της οικονομίας, λόγω του καταστροφικού PSI που τους προκάλεσε σημαντική ζημιά, λόγω του ότι οι δανειολήπτες αδυνατούν σε τεράστιο ποσοστό (γίνεται λόγος για 50%) να εξοφλήσουν τα δάνεια τους. Επίσης, η ταμειακή βάση των τραπεζών έχει συρρικνωθεί λόγω της υπερφορολόγησης των πολιτών, επειδή οι φόροι τα τελευταία χρόνια πληρώνονται από αποταμιεύσεις παρά από νεοαποκτηθέν εισόδημα… Παράλληλα, η οικονομική αβεβαιότητα, το άσκοπο δημοψήφισμα και οι άστοχες πολιτικές αποφάσεις των προηγουμένων ετών και μηνών, ανάγκασαν τους πολίτες υπό το φόβο κουρέματος να αποσύρουν τις αποταμιεύσεις τους ή να τις μεταφέρουν σε ασφαλή καταφύγια εκτός ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Επίσης, είναι υπερδανεισμένες (ELA και άλλα σχετικά δανειοδοτικά σχήματα, εταιρικά τους ομόλογα, κλπ), με επιτόκια πολύ μεγαλύτερα από τα ισχύοντα σήμερα.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε τις διάφορες εποπτικές πρόνοιες της Ε.Κ.Τ. ως προς την κεφαλαιακή επάρκεια, αλλά και την κατακόρυφη απαξίωση των στοιχείων ενεργητικού των τραπεζών (επενδύσεις σε ακίνητα, επενδύσεις κινητές αξίες, κλπ) τότε αντιλαμβανόμαστε εύκολα ότι το πρόβλημα είναι κυριολεκτικά τερατώδες.

Για τους παραπάνω λόγους, είναι προφανές ότι οι περιορισμοί στις κινήσεις (Capital Controls) θα συνεχίσουν να ισχύουν για μεγάλο ακόμα χρονικό διάστημα. Όπως επίσης θα συνεχίσει και η δυσκολία των τραπεζών να δανειοδοτήσουν την οικονομία και τις επιχειρήσεις ώστε να αυξηθούν οι κύκλοι εργασιών.

Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Δνων Σύμβουλος Αλφαστάρ
Ειδικός επικοινωνίας & τεχνολογίας

Τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε ως χώρα στη δίνη μίας από τις χειρότερες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις που έχει ποτέ βιώσει αυτός ο τόπος. Έννοιες οι οποίες μέχρι τότε αφορούσαν τους οικονομολόγους και όσους ασχολούνταν με τη χάραξη οικονομικής πολιτικής, έννοιες όπως το έλλειμμα, το δημόσιο χρέος, τα ισοζύγια πληρωμών, τα πλεονάσματα κ.α. έγιναν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μας.

Έννοιες χρηματοοικονομικές όπως τα spreads (περιθώρια επιβάρυνσης σε επιτόκια δανεισμού μέσω ομολόγων, σε σχέση με ομόλογο αναφοράς και εν προκειμένω με το γερμανικό) και τα C.D.S. (Credit Default Swaps – ασφαλιστήρια αντιστάθμισης έναντι κινδύνου χρεοκοπίας), έγιναν κυρίαρχα ζητήματα της καθημερινότητας μας αλλά δυστυχώς και της πολιτικής επικαιρότητας και της αντιπαράθεσης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Καταλαβαίναμε – δεν καταλαβαίναμε, δεν είχε σημασία. Ήταν για το καλό μας!

Αναδείχτηκαν σε κυρίαρχα ζητήματα οι παραπάνω έννοιες, προβάλλοντας μια τεχνοκρατική ή ακόμη χειρότερα, μια λογιστική πλευρά της οικονομίας, ξεχνώντας ή απλά παραμελώντας το γεγονός ότι η οικονομία είναι σχέσεις & αλληλεπιδράσεις μεταξύ ανθρώπων οι οποίοι συμβιώνουν στα πλαίσια μιας κοινωνίας και ΟΧΙ οι αριθμοί που καταγράφουν τις σχέσεις αυτές.

Βρέθηκαν οι έννοιες αυτές από επιστημονικά εργαλεία να είναι “καραμέλες” για προπαγανδιστική χρήση, στα χέρια ανίδεων ανθρώπων, οι οποίοι σου διέλυαν με ευκολία τη ζωή και ταυτόχρονα προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι εργάζονται για το καλό σου, για τη σωτηρία σου!

Έτσι, ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα τη “θεοποίηση” του όρου «ανάπτυξη» την οποία οι τότε ηγεμονεύουσες πολιτικές δυνάμεις είχαν αναγάγει σε ιερό δισκοπότηρο της οικονομίας – Λες και η αύξηση ενός μεγέθους, συνεπάγεται αυτόματα και ευημερία των ανθρώπων που αφορά, ή λες και μοιράζεται το αποτέλεσμα σε όλους με τον ίδιο τρόπο…

Βιώσαμε την επικοινωνιακή μονομανία των “πρωτογενών πλεονασμάτων” όπου η επικρατούσα τότε άποψη ήταν ότι ακόμα και αν πεθαίνουν άνθρωποι, θα πρέπει το λογιστικό αποτέλεσμα να είναι θετικό (*κερδοφορία), διαφορετικά θα …θύμωναν οι “αγορές” ή οι “εταίροι” και ποιος ξέρει τι θα επακολουθούσε…

Δεχθήκαμε απίθανες και τελείως αστήρικτες ισοπεδωτικές απόψεις και θεωρίες του τύπου “μαζί τα φάγαμε” να συζητώνται σοβαρά και να αποτελούν και ψόγο προς την κοινωνία, αντί να της δίνονται απαντήσεις και εξηγήσεις.

Παρακολουθήσαμε το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αντί να κατεβάζει από ντροπή το κεφάλι και να ζητάει συγνώμη, να συκοφαντεί συλλήβδην τον πολίτη, να τον υβρίζει και να τον …φορολογεί!

Είδαμε μετά από 50 και πλέον χρόνια, συμπατριώτες μας να μεταναστεύουν στο εξωτερικό, σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας, θεωρώντας τη χώρα αυτή τελειωμένη, πράγμα που είχε να συμβεί από τη δεκαετία του ’50 και του ’60.

Για όλα λοιπόν τα παραπάνω και για πολλά ακόμη που δεν χωρούν σε αυτή την κατά βάση οικονομική ανάλυση, φτάσαμε στο εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, τη σημαντική νίκη των δυνάμεων της αριστεράς, η οποία κατά τη γνώμη μου αποτελεί ορόσημο στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, μόνο και μόνο για το γεγονός ο Έλληνας πολίτης αψήφισε το φόβο και επεχείρησε με απολύτως δημοκρατικό τρόπο να πάρει την τύχη του στα χέρια του και να ασκήσει το ύψιστο δικαίωμα του: αυτό του αυτοκαθορισμού του πολιτικού & οικονομικού του μέλλοντος.

Όμως, να είναι σίγουρη η νέα κυβέρνηση και η αριστερά γενικότερα ότι όσο μεγάλη και ιστορική και αν ήταν αυτή της η νίκη, τόσο θορυβώδης και παταγώδης θα είναι η αποκαθήλωση της σε περίπτωση που διαψεύσει τις προσδοκίες του σοφού ελληνικού λαού που της εμπιστεύθηκε το τιμόνι της χώρας στην κρισιμότερη ίσως συγκυρία από συστάσεως νεοτέρου ελληνικού κράτους.

Το τραπεζικό σύστημα και τα προβλήματα του

Ποια οικονομία θα υπηρετήσει η κυβέρνηση; Των αριθμών ή των ανθρώπων;