Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Από την αρχή της κρίσης στη χώρα, έρχεται και ξανάρχεται κατά περιόδους στο προσκήνιο της επικαιρότητας η περιβόητη συζήτηση περί “Grexit”. Πότε με πρωτοβουλία πολιτικών παρατάξεων του εσωτερικού, πότε με πρωτοβουλία οικονομολόγων ή “οικονομολόγων” του εσωτερικού αλλά και του εξωτερικού, πότε από κάποιον από τους θεσμούς των δανειστών κ.ο.κ.
Πολλοί μάλιστα έκτισαν καριέρες πατώντας ακριβώς στην ανάγκη του πολίτη για αντικειμενική ενημέρωση γύρω από το ζήτημα, εκμεταλλευόμενοι τη …δωρεάν προβολή που προσφέρει πάντα η ενασχόληση με το θέμα “νόμισμα”.
Άλλοι πάλι, έκτισαν ολόκληρους πολιτικούς σχηματισμούς – φορείς – πρωτοβουλίες – όπως κι αν τις ονομάζουν, ακριβώς πάνω στην ανάγκη του πολίτη να βρει μια “άλλη λύση”, υποσχόμενοι κυριολεκτικά λαγούς με “πετραχήλια”, με το ακλόνητο επιχείρημα …”έτσι είναι επειδή έτσι νομίζω“, ακόμα κι αν αυτό δεν προκύπτει από πουθενά ή δεν αντέχει σε καμία σοβαρή και αμερόληπτη κριτική.
Αυτό που πρακτικά συμβαίνει, είναι ότι οι διάφορες οικονομικές ΕΙΚΑΣΙΕΣ του καθενός (και ούτε καν “θεωρίες” ή “βεβαιότητες”), χρησιμοποιούνται αποσπασματικά, με σκοπό να επιβεβαιώσουν δήθεν τις διάφορες πολιτικές προτάσεις και θέσεις.