Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Με μεγάλη χαρά αλλά και κάποια περιέργεια έλαβα την ευγενική πρόσκληση της κ. Όλγας Ζήση η οποία έχει την ευθύνη της λειτουργίας της σχολής χειριστών υπερελαφρών πτητικών μέσων «Μάθε να Πετάς», να επισκεφθώ τις εγκαταστάσεις και να πραγματοποιήσω δοκιμαστική πτήση στον προσομοιωτή της σχολής.
Φανατικός φίλος της πτήσης και των πτητικών μέσων, από τα παιδικά μου χρόνια, αποδέχθηκα την πρόσκληση – πρόκληση με πολύ μεγάλη χαρά και έτσι το περασμένο Σάββατο ορίστηκε το ραντεβού.
Αφού διαπίστωσα το υψηλό επίπεδο κατάρτισης και επαγγελματισμού κατά την πρώτη ενημέρωση που μου έγινε, στη συνέχεια ενημερώθηκα από τον πιλότο – εκπαιδευτή της σχολής κ. Δημητρη Πεταλά για τη χρήση του προσομοιωτή.
Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, βρέθηκα στο στενό αλλά βολικό κάθισμα του προσομοιωτή, κρατώντας το χειριστήριο, να ελέγχω τα όργανα του κόκπιτ της φωτογραφίας: Εδώ ο τεχνητός ορίζοντας, εκεί το HSI, εκεί το υψόμετρο και ο ρυθμός ανόδου / καθόδου, flaps, gear, throttle, ….. , όλα στη θέση τους!
Και ξαφνικά, ανάβει η πολύ φωτεινή γιγαντοοθόνη στο σκοτεινό δωμάτιο και βρίσκομαι στο ….εικονικό αεροδρόμιο Ιωαννίνων να τροχοδρομώ με προορισμό την Κέρκυρα!
Η εμπειρία, απλά μαγική, δεν περιγράφεται με λέξεις! Πρέπει να τη ζήσεις για να καταλάβεις πως είναι η πρώτη σου απογείωση σε προσομοιωτή.
Και οι άνθρωποι του «Μάθε να Πετάς», πάντα εκεί, δίπλα, να σε βοηθούν με τις οδηγίες τους και να σε καθησυχάζουν όταν …κατευθύνεσαι (εικονικά ευτυχώς!) προς το Μιτσικέλι με …250 κόμβους την ώρα!
Μια εμπειρία απερίγραπτα μοναδική, σε κάθε της δευτερόλεπτο! Ειδικά όταν μετά από πολλούς κόπους έφτασα στην Κέρκυρα, μαχόμενος με τη ροπή στρέψης του έλικα, η οποία γύριζε το αεροπλάνο …αλλού, ο εκπαιδευτής μου αποφάσισε να δώσει εντολή «touch and go», δηλαδή προσγείωση και άμεση απογείωση χωρίς στάση. Μιλάμε για …μηχανή παραγωγής αδρεναλίνης, όχι απλά ένα προσομοιωτή!
Και όταν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν (πολλοί) άνθρωποι οι οποίοι αυτά ΔΕΝ τα κάνουν σε προσομοίωση, αλλά στην πραγματικότητα και στην καθημερινότητα τους, τότε πραγματικά μαθαίνεις να τους βλέπεις με άλλο μάτι και βεβαίως με απεριόριστο σεβασμό.
Και φυσικά, οι ερωτήσεις που έρχονται αυτόματα, είναι δύο: