Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Διάχυτη η αμηχανία στο πολιτικό μας σύστημα, τις τελευταίες μέρες, λόγω δύο κυρίως παραγόντων:
α) Η προσφυγική / μεταναστευτική κρίση και το πως η χώρα παγιδεύθηκε μεταξύ αριστερής ιδεοληψίας, έλλειψης ρεαλισμού & σχεδιασμού των προηγουμένων, αλλά και γεωπολιτικών παιχνιδιών των γειτονικών μας χωρών.
β) Οι υπόγειες εξελίξεις στα οικονομικά θέματα, όπου οι πιστωτές χωρίς κανένα πρόσχημα πια, συνεδριάζουν ερήμην μας (π.χ. “μυστικός δείπνος” απόψε Βρυξέλλες), για να αποφασίσουν τι άλλο θα μας κάνουν…
Η αμηχανία με την οποία απαντά το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του (και όχι μόνο η κυβέρνηση), είναι κυριολεκτικά παροιμιώδης!
Η κυβέρνηση απαντά και στα δύο ζητήματα με αοριστίες, ξύλινη γλώσσα, κανένα σχέδιο, καμία προοπτική. Και στα δύο φαίνεται να “σέρνεται” κυριολεκτικά πίσω από τις εξελίξεις και κυρίως πίσω από τις αποφάσεις άλλων κρατών και οργανισμών. Και εξαντλείται παραδοσικά στο γνωστό λεκτικό παιχνίδι της αριστεράς: Το “ευχολόγιο” και τον “αφορισμό” (“ελπίζουν σε βελτίωση”, “αγανακτούν με αυτά που εφαρμόζουν”, κλπ).
Πρόκειται περί …καραμπινάτης πολιτικής κοροϊδίας:
Στην πολιτική, ή πιστεύεις και εφαρμόζεις ή διαφωνείς με την εφαρμοζόμενη (ή επιβαλλόμενη) πολιτική και φεύγεις!
Οι ΑΝΕΛ βρίσκονται σε defacto συγχώνευση με το ΣΥΡΙΖΑ, οι κόκκινες γραμμές τους ανακαλούνται μόνο στην προεκλογική περίοδο και σε δεδομένη νέα εκλογική αναμέτρηση το πολιτικό τους μέλλον κρίνεται αβέβαιο.
Ακριβώς στην ίδια αμηχανία βρίσκεται και η αντιπολίτευση:
Στη μεν ΝΔ φαίνεται ότι η πολιτική / επικοινωνιακή “ώθηση” από την πρόσφατη αλλαγή αρχηγού εξανεμίζεται με γρήγορους ρυθμούς, οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι παρ’ όλες τις μεγαλόσχημες εξαγγελίες περί ανανέωσης κ.λ.π., τα ίδια ακριβώς πρόσωπα παραμένουν σε πρώτο πλάνο και κινούν τα νήματα και το χειρότερο: Οι πολιτικές πρακτικές παραμένουν ίδιες. Απαιτείται τάχιστα ξεκάθαρη ιδεολογικο-πολιτική θέση από μέρους της ΝΔ αλλά και να ξεφύγει επιτέλους από την οικογενειοκρατία. Η κατάσταση για τη Ν.Δ. είναι εύκολα αναστρέψιμη και η λύση συνοψίζεται σε 4 λέξεις: Νέοι άνθρωποι, ικανοί & απελευθερωμένοι!
ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ βρίσκονται κυριολεκτικά σε κατάρρευση – για διαφορετικούς φυσικά λόγους, αλλά σε παραπλήσια πορεία – είναι ζήτημα χρόνου η διάλυση τους… Αμφότερα βαδίζουν με αυτόματο πιλότο προς τον …πολιτικό αφανισμό. Το μεν ΠΑΣΟΚ προφανώς έχει από καιρό κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και συνεχίζει να υπάρχει λόγω του …ένδοξου παρελθόντος του και …κεκτημένης ταχύτητας, το δε Ποτάμι, απέτυχε να απαντήσει σοβαρά έστω και σε ένα πραγματικό σημερινό πολιτικό πρόβλημα, είναι αρχηγοκεντρικό και προσωποπαγές, στοιχεία που ανήκουν σε άλλες δεκαετίες. Η αοριστολογία, η ξύλινη γλώσσα και η τακτική του “καλά με όλους”, στο Ποτάμι κυριολεκτικά απογειώνεται… Οι βόλτες με τα ποδήλατα και τα …ταξιδιωτικά σακίδια, ήταν μια ενδιαφέρουσα οπτική το 2012, από ένα υποτίθεται αντισυστημικό κόμμα, σήμερα όμως δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτα.
Το ΚΚΕ εξακολουθεί να βρίσκεται στη δική του θεωρητική ανάλυση – συζήτηση, όταν π.χ απαντά στα σημερινά προβλήματα με το επιχείρημα ότι δεν έπρεπε να είχαμε προσχωρήσει στην Ε.Ε. το 1992 (!!!) – γι’αυτό και τα ποσοστά του παραμένουν καθηλωμένα στα γνωστά επίπεδα των παραδοσιακών ψηφοφόρων του. Σχετικά με το σήμερα το ΚΚΕ προτείνει κάποιο είδος κατάληψης των παραγωγικών δομών (δεν το ξεκαθαρίζει – “να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους την παραγωγή”) – προτάσεις περί όνου σκιάς, οι οποίες πάντως δεν δίνουν καμία απάντηση στα σημερινά θέματα.
Το κόμμα Λεβέντη κανονικά θα έπρεπε να απουσιάζει από μια σοβαρή πολιτική ανάλυση: Ας του αφιερώσουμε όμως ένα σχόλιο σήμερα, όχι λόγω του ότι έχει να πει κάτι, αλλά κυρίως λόγω του ότι υπάρχουν πολιτικά αφελείς που το ακούν με ενδιαφέρον: Πολιτεύεται ανάμεσα σε άκρατο λαϊκισμό, συχνά δείχνει εμμονικά να επαναλαμβάνει διάφορα στερεότυπα που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία, είναι εκφραστής του πολιτικού ραγιαδισμού (“να κάνουμε ότι λένε οι «ξένοι»”) και φιλοδοξεί προφανώς να πάρει καμιά θεσούλα στη νομή της εξουσίας από την “οικουμενική τεχνοκρατών” που μονότονα προτείνει. Αφορίζει τις εκλογές με πρόσχημα τις αρνητικές επιπτώσεις στη χώρα, αλλά ο αληθινός λόγος είναι ότι μάλλον αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται να εκλεγεί ξανά… Εξαιρετικά “ύποπτη” και η υπερπροβολή του μορφώματος αυτού από τα λεγόμενα “μεγάλα” μέσα ενημέρωσης – ένδειξη σίγουρα αρνητική…
Συμπέρασμα:
Ακόμα μια φορά το πολιτικό μας σύστημα είναι ανήμπορο και ανίκανο να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών… Και δυστυχώς για εμάς, δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια του λάθους και της διόρθωσης… Βρισκόμαστε ήδη στο …και πέντε, σε όλα τα ζητήματα!
Ν.Β.