Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Κάθε φορά που χαλάει το πολιτικό κλίμα για την εκάστοτε κυβέρνηση (όπως π.χ. τώρα με το φιάσκο των τηλεοπτικών αδειών με τα …βοσκοτόπια της Ιθάκης), θυμάται να “μεταρρυθμίσει” τις σχέσεις κράτους – εκκλησίας …
Και ενώ η δημόσια συζήτηση εκτρέπεται σε ανώφελους διαξιφισμούς και απεραντολογίας, για πράγματα που αλλού έχουν λυθεί εδώ και αιώνες, στο παρασκήνιο, συμβαίνουν σημεία και τέρατα:
- Αρπάζεται δημόσια περιουσία (Μετρό, ΑΔΜΗΕ, Αμυντικές Βιομηχανίες, ΔΗΕ, κλπ)
- Νομοθετούνται εφαρμοστικοί νόμοι με προαπαιτούμενα
- Οι δανειστές αποκτούν και τυπικά τον έλεγχο των τραπεζών
- Ο εθνικός έλεγχος χάνεται σε όλα τα επίπεδα
- Τα κρατικά έσοδα καταρρέουν, όσο κι αν εμφανίζονται ως δια μαγείας “πλεονάσματα” με την …κουτοπόνηρη μέθοδο της καθυστέρησης των δαπανών
- Οι επιχειρήσεις φυτοζωούν και οι πολίτες υποφέρουν
- Τα “κοράκια” του διεθνούς χρηματοπιστωτικού παρασιτισμού ακονίζουν τα νύχια τους, εν όψει της επερχόμενης αρπαγής των περιουσιών των δανειοληπτών, η οποία είναι ante portas …
Πόσο πιο βολικό αποπροσανατολισμό θα μπορούσε να βρει κάποια κυβέρνηση έτσι ώστε να κρύψει όλα τα παραπάνω σημαντικά κάτω από το “χαλί” μιας τεχνητής κοινωνικής πόλωσης, μεταξύ “πιστών” και “μη πιστών”.
Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση περιμένει στη γωνία, σίγουρη για τον εαυτό της, καθώς έχει επιλέξει την τακτική του “ώριμου φρούτου”, όπως κάνουν πάντα οι αντιπολιτεύσεις στη χώρα μας. Μόνο που τώρα η κατάσταση είναι οριακή, ίσως και ανεπίστρεπτη και αν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις δεν πεισθούν ότι υπάρχουν λύσεις, δεν πρόκειται να της δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε καμία περίπτωση…
Τα υπόλοιπα αντιπολιτευόμενα κόμματα, είναι πολύ απασχολημένα με τη διάσωση της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης ή με τις “καρέκλες” για να ασχοληθούν με το συμβαίνει στην Ελλάδα του σήμερα.
Το χειρότερο όμως δεν είναι η στάση των κομμάτων και των πολιτικών. Αυτοί ούτως ή άλλως έχουν από χρόνια αυτονομηθεί από την κοινωνική τους βάση και το μόνο που τους νοιάζει είναι η προσωπική ανέλιξη ή η διατήρηση προκλητικών προνομίων. Το χειρότερο είναι η απαθής στάση των πολιτών σε ότι συμβαίνει στη ζωή τους…
Ν.Β.