Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Δυστυχώς, έχουμε διαχρονικά την κακή συνήθεια σε αυτή τη χώρα να …είμαστε στον κόσμο μας! Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα και με τα τελευταία …καμώματα των wanna-be «μακεδονομάχων», όπου το κιτς συναγωνιζόταν επάξια την αφέλεια.
Νομίζουμε δηλαδή ότι αν συγκεντρωθούν σε μια λεωφόρο ή σε ένα λιμάνι ή μια …βουνοκορφή τέλος πάντων, δέκα, πενήντα ή εκατό ή διακόσιες χιλιάδες νοματαίοι και αλαλάζουν αλλόφρονες διάφορα συνθήματα, τα οποία παρεμπιπτόντως δεν λένε και τίποτα, τότε ΟΚ, οι ισχυροί του πλανήτη, αυτοί που καθορίζουν οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις δηλαδή, θα …φοβηθούν ή θα …μετανοιώσουν και θα αλλάξουν στάσεις, απόψεις, αποφάσεις, πρακτικές, πολιτικές…
Κούνια που μας κούναγε!
Και το χειρότερο είναι ότι αντί να γίνει μια συζήτηση ουσίας για το θέμα, το οποίο έχει χαθεί για εμάς πριν 22 ολόκληρα χρόνια με την ενδιάμεση συμφωνία – δείτε απλά τι σημαίνει το “Μ” στο τέλος της λέξης που αποτελεί την προσωρινή ονομασία της γείτονος χώρας – εξαντλούμαστε στο πόσοι πήγαν και γιατί, αν στηρίζει η εκκλησία ή όχι, και ποιοι πολιτικοί χώροι είναι υπέρ και ποιοι κατά.
Και κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε ακόμα ένα διχασμό, τη στιγμή που είναι υπέρτατη αναγκαιότητα η ομόνοια και η ομοθυμία στη χώρα, μήπως και μπορέσουμε κάποτε να αναστρέψουμε το κλίμα και να απαλλαγούμε από τις συνέπειες της κρίσης, την οποία – εδώ που τα λέμε – ούτε κι αυτή θέλουμε να βλέπουμε. Και πολύ γρήγορα ξεχάσαμε το πόσο εύκολα διχαστήκαμε και πόσα δεινά παραλίγο να έχουμε με το αχρείαστο δημοψήφισμα πριν 2 μόλις χρόνια…
Ελπίζω να μην έχει κανείς πολιτικάντης ξανά τη …φαεινή ιδέα να …στρίψει δια του δημοψηφίσματος, διότι η τακτική του να πετάς τη μπάλα στην εξέδρα, στο λαό και να νίπτεις χείρας ως άλλος Πόντιος Πιλάτος, δεν περνάει πια…
Και φυσικά, ούτε που έχει καμία σημασία ότι το κράτος αυτό έχει αναγνωριστεί ήδη από 140 χώρες ανά τον πλανήτη με το όνομα που θέλει εκείνο και οι σύμμαχοι του και όχι με αυτό που θέλουμε εμείς…
Λεπτομέρειες! Όταν ο Ελληνάρας αποφασίσει να βάλει μπρος το συναίσθημα και να «βγει στο δρόμο», όλα τα άλλα είναι ασήμαντα, μικρά. Τι σημασία έχει που η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική; Τόσο το χειρότερο για εκείνη!
Εμείς θα συνεχίζουμε αιωνίως αυτό που ξέρουμε: Διαίρεση, εσωτερικές διαμάχες χωρίς λόγο, ποτέ ρεαλισμός και πάντοτε γκρίνια! Αυτό το ξέρουμε σίγουρα καλά…
Στο μεταξύ, όλοι οι άλλοι, κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους, κι εμείς απλώς …φωνάζουμε.
θα περίμενε κανείς μια χώρα με ιστορία χιλιετιών, αν μη τι άλλο να διδάσκεται από αυτή. Βέβαια, για να διδαχθείς από κάτι, προϋποθέτει κόπο, προσπάθεια και ψυχραιμία – πράγματα δυσεύρετα στην Ελλάδα.
Δεν θέλω να σας ταράξω, αλλά αυτοί που καθορίζουν τις εξελίξεις, ακριβώς αυτές τις αντιδράσεις επιθυμούν, να φωνάζουν μερικές χιλιάδες στο δρόμο, χωρίς κανένα όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα, να εκτονώνονται εκεί και οι ίδιοι να συνεχίζουν αυτό που ξέρουν καλά: Να παίζουν τους πάντες σαν πιόνια πίσω από κλειστές πόρτες…
Συνεχίστε λοιπόν, παίξτε το παιχνίδι τους, ακριβώς όπως έγινε και στη δεκαετία του 1990 με τα εκατομμύρια των διαδηλωτών. Όσο άλλαξε το αποτέλεσμα τότε, άλλο τόσο θα αλλάξει και σήμερα…
Και στο μεταξύ, λειτουργήστε ως πολιτικό δεκανίκι του κάθε ανίκανου δημαγωγού ή νοσταλγού καθεστώτων που χτίζει πολιτικές καριέρες πάνω στα αγνά πατριωτικά σας αισθήματα…
Ναι, είναι πολύ στραβός ο γιαλός και δεν έχουμε καμία ιδέα πως και που αρμενίζουμε …φωνάζοντας.
Ν.Β.