Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Επρόκειτο καθαρά και μόνο για εκδήλωση δημοσίων σχέσεων, η οποία πέρα από “τσάι και συμπάθεια” δεν πρόκειται να έχει κανένα απολύτως πολιτικό ή οικονομικό αντίκτυπο. Ενδέχεται δε να βάλει τους συμμετέχοντες ακόμα και σε μπελάδες, καθώς είναι γνωστή η απέχθεια της Γερμανίας προς τις συλλογικές δράσεις, όταν δεν τις ηγεμονεύει, όπως επίσης γνωστή και η πρακτική της να προβαίνει σε αντίποινα.
Γιατί δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα;
Αυτό είναι εύκολα αντιληπτό, αν αναλύσει κανείς τη σημερινή δομή της Ευρώπης: Εν συντομία, η Ευρωζώνη έχει καλύψει και επισκιάσει το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα η ισχύς να έχει μεταφερθεί από τους νόμιμους φορείς της, τους δημοκρατικά εκλεγμένους πολιτικούς των κρατών, στους διορισμένους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης.
Με άλλα λόγια, «συζητήστε όσο θέλετε εσείς, πάρτε όσες αποφάσεις αλληλεγγύης και πολιτικών οραμάτων θέλετε εσείς οι Νότιοι (ή οι όποιοι άλλοι), αλλά στο τέλος θα γίνει αυτό που θα πούμε εμείς».
Γιατί έτρεξαν όλοι οι πολιτικοί του νότου να συμμετάσχουν;
Γιατί όλοι έχουν τεράστια προβλήματα στο εσωτερικό των χωρών τους, οπότε, ο αποπροσανατολισμός που διοργάνωσε ο Τσίπρας για να εκτρέψει τη συζήτηση από τα πραγματικά προβλήματα στη δική μας χώρα – για πολλά από τα οποία ειρήσθω εν παρόδω ευθύνεται ο ίδιος – τους εξυπηρετούσε μια χαρά…
Πιθανόν στο μέλλον να δούμε να επαναλαμβάνονται αυτές οι σύνοδοι. Δεν πρόκειται να έχουν κανένα πρακτικό αποτέλεσμα, την ατζέντα τη θέτουν άλλοι είναι προφανές σε όποιον γνωρίζει τις δομές της Ευρώπης και θέλει να βλέπει την πραγματικότητα.
Οι νότιοι (της Γαλλίας συμπεριλαμβανομένης), είμαστε όχι μόνο οικονομικά προβληματικοί αλλά και πολιτικά ανίσχυροι. Ποιος θα μας πάρει στα σοβαρά; Η Γερμανία των πλεονασμάτων και των εξαγωγών που δανείζεται με μηδενικά ή αρνητικά επιτόκια ή οι τραπεζίτες της Φραγκφούρτης οι οποίοι κερδίζουν όσο χάνουμε; Αστεία πράγματα!
Μακάρι τα πολιτικοοικονομικά προβλήματα της πραγματικής ζωής να λυνόταν με …συζητήσεις σε συνόδους και με πομπώδεις “Διακηρύξεις των Αθηνών”… (και γενικώς με ευχολόγια όπως τα χθεσινά)
Θα πετάγαμε …πέντε – έξι διακηρύξεις και θα τα είχαμε τότε λύσει όλα σε δυό μέρες…!!!
Για να το πούμε πιο απλά, είναι σαν οι εργαζόμενοι σε μια …προβληματική εταιρεία που καταρρέει να κάνουν μια …γενική συνέλευση και να αποφασίζουν δημοκρατικά να υιοθετήσουν ένα ψήφισμα που να ζητά, αυξήσεις, bonus, παροχές, ανάπτυξη, και ότι άλλο μπορεί να σκεφθεί ο καθένας.
Τι πιθανότητες έχει να ισχύσει το ψήφισμα και όχι η πραγματικότητα;
Αυτό ας το απαντήσει ο καθένας μόνος του!
Ν.Β.
Υ.Γ. Τουλάχιστον ατυχής η πρωτοβουλία να “μαλώσουν” δημοσιογράφους και κανάλια για το πως μετέδωσαν (ή δεν μετέδωσαν) την είδηση. Αυτά ούτε στην Ουγκάντα!